Υπάρχουν φορές που κάποια συγκροτήματα ξεφεύγουν από την πεπατημένη οδό της σύνθεσης ενός κομματιού.
Το loudwire παρουσιάζει δέκα καταπληκτικά κομμάτια που δεν έχουν ρεφρέν.
Iron Maiden: “Rime of the Ancient Mariner”
Από το “Powerslave” του 1984 έρχεται το επικό κομμάτι των Iron Maiden, βασισμένο στο ποίημα του Samuel Taylor Coleridge. Επικεντρωμένο σε έναν ναυτικό που σκοτώνει ένα άλμπατρος και πέφτει πάνω του μια βαριά κατάρα, ακολουθεί την ιστορία πιστά και μουσικά. Το κομμάτι σπάει σε πολλά μέρη και γι αυτό το λόγο δεν υπάρχει ρεφρέν. Ισως το σημείο που λέει “Sailing on and on and north across the sea” να μπορέσει κάποιος να το θεωρήσει ως ρεφρέν, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Queen: “Bohemian Rhapsody”
Είτε το λατρεύετε, είτε το έχετε βαρεθεί, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως το συγκεκριμένο κομμάτι των Queen είναι ένα από τα αριστουργήματά τους. Ενώ έχει γραφτεί για κάποιον που ομολογεί φόνο, αργότερα θεωρήθηκε ως το κύκνειο άσμα του Freddie Mercury. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα κομμάτι χαμαιλέοντας που περνά από το ένα μουσικό στυλ στο άλλο, περιλαμβάνοντας μπαλάντα με πιάνο, μοναδική a cappella ερμηνεία και οπερετικό hard rock. Κάθε “κεφάλαιο” είναι μοναδικό, έτσι δεν υπάρχει χώρος για ρεφρέν.
The Beatles: “A Day in the Life”
Η συνεργασία των John Lennon και Paul McCartney σε αυτό το κομμάτι, είχε μοναδικό αποτέλεσμα, αφού οι χαρακτηριστικοί στίχοι του Lennon και οι απίθανες γέφυρες του McCartney, δημιούργησαν στην ουσία δύο μισά κομμάτια που παντρεύονται με ιδιοφυΐα με έναν avant guard ορχηστικότητα.
Jimi Hendrix: “All Along the Watchtower”
Μπορεί να είναι λιγότερο πολύπλοκο από τα κομμάτια της λίστας, όμως ο Jimi Hendrix παίρνει το κομμάτι του Bob Dylan και το απογειώνει σε μία από τις μεγαλύτερες διασκευές της ιστορίας.
Led Zeppelin, “Achilles Last Stand”
Όταν οι Led Zeppelin βουτάνε με όλη την φόρα στο εκρηκτικό progressive rock που θυμίζει μπάντες όπως οι Yes, Rush και Mahavishnu Orchestra, περιπλέκοντας στη μουσική τους ανατολίτικα στοιχεία, πολλαπλές επιρροές και μυθική θεματολογία, όπως με τον Έλληνα ήρωα και το πάντρεμα του με το αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε ο Robert Plant το 1975 (όπου έσπασε τον αστράγαλο του), το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κάποιος, είναι ένα τέτοιο επικό κομμάτι. Απίθανες εναλλαγές στην κιθάρα από τον Jimmy Page, καμία όμως δεν περιλαμβάνει κάποιο ρεφρέν. Την ίδια ώρα, ο Plant τραγουδάει μια σειρά στίχων και προφανώς, δεν θα βρείτε κάτι που να σας θυμίζει ρεφρέν.
Radiohead: “Paranoid Android”
Το πρώτο single των Radiohead, ήταν το “Creep” του 1992, το οποίο ακολούθησε τα παραδοσιακά μονοπάτια μίας επιτυχίας. Όμως γρήγορα η μπάντα βγήκε από τα καλούπια των συνθέσεων. Και ήρθε το “Paranoid Android”, μία απίθανη art rock οδύσσεια, σε τέσσερα μέρη, εμπνευσμένη από το “Happiness is a Warm Gun” των Beatles. Δεν θα βρείτε κάποιο ρεφρέν εδώ, αν και το “What’s that? / (I may be paranoid, but no android)” πλησιάζει σε αυτόν τον ορισμό.
Metallica: “Fade to Black”
Παρά το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο μελλοντικά δημιούργησαν οι Metallica, παρόλα αυτά παραμένει μία κλασική διαθήκη στο πως μπορεί να προοδεύσει μουσικά μία μπάντα. Δεν συναντάμε ρεφρέν, αφού ο James Hetfield χωρίζει σε δύο μέρη τους στίχους (“Life, it seems, will fade away” και “Things not what they used to be”) και μία γέφυρα (“No one but me can save myself, but it’s too late”), που όμως δεν οδηγεί πουθενά.
Black Sabbath: “Paranoid”
Το ομώνυμο κομμάτι των Black Sabbath από τον δεύτερο δίσκο τους το 1970 είναι σήμα κατατεθέν τόσο για τους ίδιους, όσο και για τη heavy metal μουσική. Ο Geezer Butler αποκάλυψε στο Guitar World το 2004 πως “είχε γραφτεί ως δευτερεύον κομμάτι γιατί χρειαζόμασταν ένα τρίλεπτο γέμισμα για το άλμπουμ” (επίσης, πως είχαν διαφωνήσει γιατί έμοιαζε με Led Zeppelin). Φυσικά, η μοναδική στιγμή που ο Ozzy βγαίνει εκτός των πανικόβλητων… στροφών, είναι όταν φωνάζει “Can you help me occupy my brain? Oh yeah!” κατά τη διάρκεια της γέφυρας.
Between the Buried and Me: “Telos”
Σίγουρα οι BTBAM έχουν καλύτερα κομμάτια, όμως όταν μιλάμε για αυτά χωρίς ρεφρέν, τότε πάμε στο άλμπουμ “Parallax II: Future Sequence” για να συναντήσουμε το “Telos”. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν εσωτερικό και εξωτερικό διάλογο ανάμεσα στους δύο κύριους χαρακτήρες (aka “Prospects”). Ενώ ο frontman της μπάντας, Tommy Rogers Jr, ταλαντεύεται μεταξύ των διάφορων ενοτήτων του, σχεδόν 10λεπτου κομματιού, είναι έτσι δομημένο που δεν μπορεί να χωρέσει σε καμία “κανονική” φόρμα. Παρόλα αυτά, είναι γεμάτο με αρκετές… catchy στιγμές.
Opeth, “Ghost of Perdition”
Τελευταίο και καλύτερο (προσωπικό αγαπημένο) το “Ghost of Perdition” που είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια των Opeth, αφού ενώ την παλιά, δαιμονική τάση τους με την progressive/jazz rock κλήση τους των νεότερων άλμπουμ τους. Για καλή μας τύχη, απεικονίζεται μία ιστορία για τον σατανισμό, τον φόνο και παρόμοια σκοτεινά θέματα, μέσα από μία σειρά από στίχους, ρεφρέν, γέφυρες και instrumental στιγμές. Περιλαμβάνει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του Mikael Åkerfeldt σε death και καθαρά φωνητικά, για να μην αναφέρουμε μόνο τις ευφάνταστες αλλαγές στον ρυθμό, σε ένα τόσο αντισυμβατικό κομμάτι. Βέβαια, οι Opeth βρίσκουν πάντα τον τρόπο να σπάζουν τις τάσεις και να κινούνται σε δικά τους, μοναδικά μονοπάτια…
